عروس بهاری رخسار خویش را بیاراست و با دو چشم جادوی خود جهان پیر را نگریست و لبخندی زد .
طبیعت که ماهها به خواب رفته بود نفسی کشید ، دیده بگشود و او نیز بخندید .
وه چه شورانگیز خنده ای بود خنده بهاران و چه شورهایی که زان خنده بپا خاست . دلنواز نسیم بهاران وزیدن گرفت . سبزه گریبان خاک را درید و مستانه از دل زمین دمید .
قرنفل زیبا ، اطلسی دلربا و بنفشه آفت زا ، جهانیان را به تماشای دلارایی خود می خوانند ، خرمن گیسوی سنبل ساحری می کند و غنچه زیبا از لب یار قصه می گوید .

ای کاش هر روزمان نو روز باشد تا نو شویم خودمان

اندیشه هایمان و عشقمان به همه زیبایی ها. سال نو مبارک

.