آب، خاک، هوا، گياهان،حيوانات و مناسبات بيولوژيک متعادل بين آنها شکل دهنده ي محيط زيست طبيعي است. اين سرمايه ي طبيعي موهبتي بزرگ است که خداوند متعال به بشر ارزاني داشته تا در تمامي ادوار تاريخ با عمران و آباداني زمين همه ي انسان ها و موجودات از آن بهره مند باشند؛ از اين رو حق بهره مندي از آنرا بايد از مصاديق مهم حقوق بشر ياد نمود، که قرآن کريم در آموزه هاي خود ضمن يادآوري اين مطلب، بر مصونيت طبيعت و منابع طبيعي و تعادل زيست محيطي از هر گونه تجاوز و تعدي تأکيد ورزيده است و بر اين اساس، تجاوز و تعدي به طبيعت را فساد در زمين دانسته که عذاب اخروي و مسئوليت دنيوي را در پي خواهد داشت. در اين بيان، ضمن شناسايي عناصر کليدي شکل دهنده ي محيط زيست طبيعي و انساني، آيات مربوط به هر دو گستره با روش تفسيري قرآن به قرآن و قرآن به حديث ارائه شده است و بر روابط عميق بين انسان و مناسبات انسان ها با محيط زيست طبيعي تأکيد شده و فرضيه مسئوليت اخلاقي، مدني و کيفري متجاوز به حقوق محيط زيست طبيعي و انساني در حقوق اسلام اثبات گرديده است. کليد واژه ها: تفسير موضوعي، احکام قرآن، قرآن و محيط زيست، حقوق محيط زيست.